Stożek rogówki

Stożek rogówki należy do dystrofii zniekształcających rogówkę. Rogówka, czyli przednia, przeźroczysta część oka przybiera nieregularny, stożkowaty kształt. Zmiana kształtu rogówki powoduje nieprawidłowe załamywanie światła, zniekształcenie obrazu i w konsekwencji pogorszenie widzenia.

Stożek rogówki zwykle rozwija się w obu oczach, jednak zaawansowanie może być różne. Pierwsze objawy pojawiają się zwykle pod koniec okresu nastoletniego. Pogarsza się widzenie, obraz rozmazuje się, towarzyszy temu nadwrażliwość na światło. Tempo postępu choroby jest różne. Wada wzroku – krótkowzroczność i astygmatyzm powiększają się, często zmieniane są okulary, ale wadę trudno wykorygować korekcją okularową. Zwykle stożek rogówki rozwija się powoli do 20 lat, po czym ulega zahamowaniu.

Rozpoznanie stożka rogówki stawia się na podstawie danych z wywiadu, badania okulistycznego oraz badań dodatkowych – przede wszystkim topografii rogówki.

Leczenie stożka rogówki zależy od stopnia zaawansowania choroby.

Stożek rogówki bardzo wczesny można skorygować na pomocą okularów lub miękkich soczewek kontaktowych. Gdy choroba jest bardziej zaawansowana konieczne jest noszenie twardych soczewek kontaktowych. Na tym etapie dostępna jest również operacyjna metoda leczenia polegająca na wszczepieniu pierścieni śródrogówkowych (Intacs). W celu zahamowania postępu stożka stosuje się także zabieg cross-linking polegający na wpuszczeniu do oka specjalnych kropli z ryboflawiną, a następnie poddaniu rogówki naświetlaniu promieniowaniem UV. W przypadku około 10-20% pacjentów ze względu na znaczne zaawansowanie stożka niezbędny jest przeszczep rogówki. W stożku wykonuje się przeszczep drążący lub przeszczep warstwowy przedni (DALK).